انسان در ظرف زمان فکر می کند و احاطه به تفکر خارج از قید و ظرف زمان ندارد.
پس سخن از قدیم یا حادث بودن هستی، از عهده ی انسان خارج است.
معمولاً صحبت از قدیم بودن هستی، برای نفی خالق است! در صورتیکه استنتاج صحیحی نیست. زیرا فیلسوفان این نظریه و هستی مورد بحث ایشان، در جعبه ای قرار دارند که از چیزی غیر از آن جعبه خبر ندارند. و تنها می توانند از قوانین دقیق موجود در جعبه، به نتیجه هایی منطقی برسند که هستی با شعور، نیاز به خالقی با شعور است و …
نظریه ی ریسمان در فیزیک، وجود بانگ های بزرگ مکرر را پیش بینی می کند. یعنی شروع های تکراری برای هستی، بعبارتی جهان از یک بانگ بزرگ شروع شده و منبسط می شود و بعد از دوره ی بسیار طولانی به نقطه ی شروع برمی گردد و دوباره بانگ بزرگ دیگر بوجود می آید و این عمل تکرار می شود.
ملاصدرا و دانشمندان فیزیک، زمان را وابسته به حرکت و ماده می دانند و معتقدند زمان، بدون وجود ماده وجود ندارد پس چطور می خواهیم زمانی قبل از ماده و خلقت آن، در نظر بگیریم؟
پس قدیم یا حادث بودن هستی، در حیطه ی تعقل و تفکر ما نیست.
