برای ارائه روش مفید برای اصلاح اقتصادی، یک نمونه ی مهم را بررسی می کنیم.
چین برای تشویق تولید داخل، کارخانه های داخل چین را در اولویت برای دادن مواد اولیه در نظر می گیرد.
بطور مثال چین دارای منابع چوب می باشد و چوب را به کارخانه های داخل ارزانتر از صادرات می فروشد و باعث آن می شود که خریدار بجای خرید چوب، فرآورده ی آنرا از چینی ها بخرد. قیمت خرید مداد از چین ارزانتر از خرید چوب و مغز مداد و چسب و رنگ است. پس شما ترجیح می دهید که مداد از چین بخرید تا مواد اولیه ی آنرا.
در صورتی که در ایران اینچنین نیست و متأسفانه حتی برابر نیست بلکه برعکس است.
دلیل موفقیت چین تنها نیروی کار ارزان نیست بلکه مدیریت صحیح مواد اولیه، تولید و صادرات واردات می باشد.
ایران دارای نفت است. در صورتیکه برای چین صرف می کند که نفت را از ایران بخرد و آنرا به چین حمل کند و آنرا طی فرآیندهای پتروشیمی و تزریق پلاستیک و مونتاژ به محصولات پلاستیکی تبدیل کند و تاجر ایرانی آنرا از چینی ها بخرد و به ایران حمل کند. بررسی همین موضوع کافیست تا مشکل را پیدا کنیم.
فرآیندهای تولید در ایران و چین مشترک است و اشتغال بسیاری را فراهم می آورد. ولی دو مورد حمل و نقل : نفت از ایران به چین و محصول از چین به ایران و گمرکی های محصول می تواند فرصتی برای تولیدات داخلی باشد ولی ایران از این فرصت درست استفاده نمی کند و این موضوع بخاطر اینست که چینی ها فهمیده اند که باید مواد اولیه داخلی را به مردم خود ارزانتر از صادرات بفروشند ولی در ایران بر عکس است.
قیمت فروش داخلی و صادرات براحتی قابل بررسی برای مسئولین می باشد. همچنین برخی محصولات پتروشیمی عربستان که مشابه ایرانی دارد، در بازار ایران در حال فروش می باشند. در صورتی که اگر قیمت فروش داخلی ارزانتر از صادرات بود، هیچکس سراغ خرید محصولات پتروشیمی عربستان نمی رفت.
