رهبر در مسائل کلان و بسیار مهم و مسائلی که ممکن است نظام را به خطر بیندازد می تواند دخالت نماید و لذا می توانست از امضای توافق برجام جلوگیری کند.
دلایل بسیاری هست که برجام در مجموع ضررهای بسیار بزرگی برای ایران و منافع بزرگی برای دشمنان ایران ایجاد کرد این ضرر در حدی بزرگ بود که لازم بود رهبر جلوی آنرا بگیرد.
اما شرایط فکری برخی مسئولین تراز اول و لایه های دیگر و قسمتی از جامعه، که اصرار داشتند برجام همه مشکلات و فشارهای اقتصادی را از بین خواهد برد!!
لذا اگر رهبر مخالفت می کرد امکان داشت شورشی بدتر از سال 1388 را از جانب این قشر از مسئولین و جامعه شاهد باشیم و خسارت جبران ناپذیری را به منافع ملی و امنیت جامعه وارد آورند.
البته رهبر انقلاب هشدار دادند که امریکا قابل اعتماد نیست.
در نظر داشته باشیم که دشمنان ایران منتظر ضعف امنیتی در ایران هستند تا بدتر از داعش را به جان ملت ایران بیندازند و ایران را وارد جنگهای داخلی کنند.
مثال امام علی(ع) که حکمیت را پذیرفتند خالی از لطف نیست. زیرا شرایط فکری برخی از بزرگان و قسمتی از جامعه آن زمان بشکلی بود که اگر حکمیت را نمی پذیرفتند دو دستگی بین بزرگان و جامعه می توانست خونریزی و ضرر بزرگتری را به ملت وارد کند.
برجام و قبول حکمیت از جانب امام علی(ع)، موضوع مشترکی دارند و آن عدم وجود آگاهی کافی در سطح جامعه است، بطوریکه قسمتی از جامعه، شناخت کافی از دشمن را ندارند، فریب دشمن را می خورند و اصرار بر عمل کردن به کار اشتباه می کنند و باعث وارد آمدن خسارات بسیار بزرگ بر کل جامعه می شوند.
اما جا دارد که از حوادث تلخ عبرت بگیریم و بیش از این فریب دشمنان را نخوریم.
استقلال از استعمارگران، مدیریت صحیح منابع تولید و پیشرفت، و البته عدالت اجتماعی و مبارزه با فساد اقتصادی در داخل، تنها راه نجات و تأمین منافع ملی در ایران و هر کشور دیگری می باشد.
