همه ی حکومتهای غربی ادعای دمکراسی دارند!
دیکتاتوری، لزوماً تغییر نکردن شخص رئیس حکومت ظاهری نیست.
چگونه تشخیص دهیم حکومت موجود دیکتاتوری است یا دمکراتیک:
1- اگر رئیس حکومت ثابت باشد دیکتاتوری است.
2- اگر رئیس حکومت ظاهری و باطنی داشته باشیم و باطنی ثابت باشد باز هم حکومت دیکتاتوری است.
3- اگر ندانیم حکومت ظاهری و باطنی داریم و هر بار حکومت منتخب بر خلاف خواست مردم عمل کند، حکومت دیکتاتوری است.
توجه داشته باشیم هیچ ملتی، راضی به ظلم به خود یا دیگر ملتها نیست.
پس اگر هر بار حکومت منتخب برای منافعی، به ملت خود یا به ملتی دیگر ظلم کرد، یا از دیکتاتوری حمایت کرد، دیکتاتوری است.
ثابت بودن سیاست ظلم به دیگران در یک کشور، نشان از دیکتاتوری بودن آن حکومت است زیرا ملتها راضی به ظلم به دیگر ملتها نیستند.
مسابقه انتخاباتی برای مردم امریکاست ولی برای حاکمان پشت پرده، همه ی نامزدهای دو حزب، قبلاً به تأیید حاکمان پشت پرده رسیده اند و مهم نیست کدامیک، از طرف مردم انتخاب شود.
انتخابات برای فریب مردم به وجود دمکراسی است تا مردم فکر کنند که واقعاً خودشان این حاکمان را انتخاب کرده اند و می خواهند.
چون مردم تحمیل حاکم را نمی پذیرند. لازم است فکر کنند که خودشان حاکم را انتخاب کرده اند.
در امریکا دو حزب عمده جمهوری خواه و دمکرات وجود دارد و بقیه احزاب یا به این دو حزب می پیوندند و یا هیچ شانسی برای انتخاب شدن ندارند. زیرا همه ی رسانه های امریکا، سازمانها و نهادهای اجتماعی این دو حزب را تبلیغ می کنند و این موضوع تصادفی نیست بلکه بخاطر این است که حاکمان پشت پرده اینطور برنامه ریزی کرده اند. در این تبلیغ توجه می شود که نامزد هر حزب معمولاً برای 8 سال انتخاب شود و 8 سال بعدی، ریاست جمهوری به حزب مقابل منتقل شود البته موارد استثنایی هم داشتیم و آن بخاطر مشکل حادی بود که در بین افکار عمومی بوجود آمده بود و تصمیم دیگری می طلبید. مثل ریاست جیمی کارتر که در مقابل ایران افتضاح ببار آورد.
اصولاً هر رئیس جمهور وعده هایی به مردم می دهد که مطلوب مردم است ولی بعد از انتخاب شدن به آنها عمل نمی کند و باز هم در دوره ی دوم به او رأی می دهند و در دوره ی بعدی به حزب مقابل متمایل می شوند و این موضوع تکرار می شود!
گویی مردم امریکا، کامپیوتری هستند که برای این منظور برنامه ریزی شده اند!!
و جالب این است که هیج اعتراضی به وضع موجود ندارند.
برخی کارشناسان مستقل امریکایی، این مشکل را عنوان کرده اند ولی چون صدای آنها خیلی ضعیف تر از رسانه های امریکا هستند و رسانه ها وضع موجود را تأیید می کنند صدای آنها به گوش ملت امریکا نمی رسد.
همین وضعیت ولی یک مقدار پیچیده تر، در مجلسین کنگره و سنا حاکم می باشد.
