اگر جمهوری اسلامی سقوط کند، امریکا آنرا بسمت وضعیتی بدتر از جنگهای لیبی می برد!

وضعیت ایران در صورت سقوط حکومت، همانند گاو شیرده عربستان نخواهد بود.

توجه داشته باشیم که جنگهای داخلی موجود در لیبی بین امریکا و روسیه نیست! بلکه طرف های درگیر در لیبی از جانب دوستان امریکا می باشند!! و علت جنگهای داخلی، تسویه نیروهای ضد امریکا و غرب و برای از بین بردن هرگونه استقلال طلبی و صنایع داخلی مهم می باشد. این گروههای متخاصم برای جنگ داخلی عمدتاً توسط عربستان، امارات، قطر، ترکیه تأمین مالی و غیره می شوند!!

کشورهای تحت کنترل امریکا و غرب در سه وضعیت متفاوت هستند:

1. آلمان، ژاپن و کره جنوبی که دارای پیشرفت هستند، اکنون امریکا نمی تواند جلوی پیشرفت آنها را بگیرد لذا در حد امکان از آنها تکنولوژی می دزدد و آنها را مقید به تبعیت از منافع امریکا می نماید.
2. عربستان و مستعمرات دیگر امریکا که همچون گاو شیرده خانگی امنیت آنها را برقرار کرده است.
3. لیبی که در حال گذار از وضعیت دشمن به گاو شیرده می باشد و لازم است چندین سال درگیر جنگهای داخلی باشد تا همه عوامل نظام قدیم، وطن پرست ها، متفکرین، دانشمندان و صنعتگران مهم قتل عام شوند.

البته برخی از مستعمرات در بین موارد 1 و 2 و برخی بین موارد 2 و 3 قرار دارند.

مثلاً اکثر کشورهای آفریقایی بین گاو شیرده و وضعیت آشفته قرار دارند.

هر یک از کشورها از نوع گاو شیرده، اگر ملت آنها بخواهند بسمت استقلال واقعی پیش بروند، امریکا آنها را در وضعیت آشفته قرار می دهد و دچار جنگهای داخلی می کند.

درصورت سقوط نظام جمهوری اسلامی در ایران، وضعیتی به مراتب بدتر از لیبی را خواهد داشت زیرا تعداد و تنوع گروههایی که باید قتل عام شوند بسیار بیشتر از لیبی می باشد.

همچنین صنایع و کارشناسانی که باید از بین بروند بسیار زیاد هستند.

تخمین موجود بیش از 15 میلیون ایرانی است که می بایست طی بیش از 30 سال قتل عام گردند.

بهترین راه برای ملت ایران حفظ نظام موجود و اصلاح آن با حمایت کامل رهبری می باشد بطوریکه همزمان:

1. اشکال موجود در قوانین برطرف گردد.
2. ابزار کنترل تقویت شود.
3. فاسدین اقتصادی در هر مقامی مجازات گردند. ( مقام فاسد می بایست مضاعف مجازات شود و نه تخفیف در مجازات)

موارد فوق بمعنی لزوم تحمل همه چیز توسط ملت نمی باشد ملت نباید هم فشار دشمن و هم فساد و سوء استفاده اقتصادی داخلی را تحمل کند.

همچنین کسانی مسئولیت های اجرائی را بر عهده بگیرند که توان مدیریت آنرا داشته باشند. در رأس این موضوع رئیس جمهور، معاونان، وزیران و مدیران کل می باشند. که متأسفانه این موضوع رعایت نمی شود و سکان مدیریت اجرایی کشور بدست افرادی با مدیریت ضعیف قرار می گیرد.