رئیس جمهور شدن، مسئولیت بسیار بزرگی است که هر کسی توان آنرا ندارد.
مسئولیت صحت انجام کارها، در تمام قسمتهای زیر نظر خود را دارد.
مسئولیت درست و مفید مصرف شدن تمام بودجه ای که در اختیارش قرار میگیرد را بعهده دارد.
مسئولیت عدم رواج رشوه در مراکز دولتی با رئیس جمهور است.
مسئولیت رعایت عدالت اجتماعی در اجرا در مراکز دولتی با رئیس جمهور است.
اگر کسی بعلت فقر مالی گرسنه بخوابد یا بعبارتی رفع نیاز مالی افراد جامعه در موارد اولیه و اساسی بعهده رئیس جمهور است.
کودک زیر ده سال، اگر بجای تحصیل دنبال معیشت و مسئولیت خانواده است، مسئولیتش با رئیس جمهور است.
. . . . .
رئیس جمهور می بایست، ملت را همچون خانواده خود بداند و از همه آنها حمایت کامل نماید و احتیاجات آنها را برآورده نماید. احتیاجات اولیه زندگی، کمترین چیزی است که رئیس جمهور حتماً به آنها توجه ویژه نماید.
همه ملت می بایست دارای مسکن مناسب باشند. درآمد کافی برای تأمین غذای و پوشاک مناسب جزو وظیفه حداقلی رئیس جمهور است.
بسیاری از خانواده ها خجالت می کشند که به بهزیستی یا کمیته امداد امام خمینی(ره) مراجعه کنند ولی این بمعنی بی نیاز بودن آنها نیست.
در صورتی که دولت خیال خود را راحت کرده و در مواقع فشار حداکثری بر ملت، اکتفا به دادن یکی دو مرتبه بسته حمایتی خانوار به اعضای بهزیستی و کمیته امداد و کارمندانی که لااقل حقوقی دارند و بسیاری از مردم فقیر جامعه یک پنجم درآمد آنها را نیز ندارند اعتنایی ندارد!!!
پس رئیس جمهور شدن قبل از آنکه یک امتیاز باشد ، یک مسئولیت بسیار بزرگ است .
