قیمت خودرو در ایران بسیار گران است و این مشکل می بایست بصورت اساسی حل شود.
ولی هر بار مغلطه می شود و بر این اشکال سرپوش می گذارند.
هزینه های خودروسازی در ایران زیاد است و این بخاطر انحصار و رشد فساد اقتصادی در این صنعت می باشد.
چون خودروسازان، می توانستند خودرو را گران بفروشند پس شروع کردند به سوء استفاده و فساد اقتصادی در حیطه مدیریتی خود.
پاداش های کلان از خودروسازی ورشکسته، چه معنایی دارد.
آیا تأمین قطعات از قطعه سازان، بر اساس مناقصات واقعی انجام می شود یا بر اساس روابط ناسالم؟
حقوق مدیران، مسئولان و کارگران مشغول در خودروسازی ها و قطعه سازان وابسته، بر اساس شرکتهای ورشکسته می باشد یا بر اساس شرکتهای سود ده؟
به همین 3 مورد اگر توجه ویژه شود، می توان به اشکالات اساسی موجود در این صنعت پی برد.
البته اشکالات دیگر فنی و غیر فنی هم وجود دارند و می توان به آنها پرداخت.
توجه داشته باشیم که، زیان انباشته یا بدهی انباشته ای که خودرو سازان از آنها نام می برند بخاطر همین انحصار و فساد اقتصادی موجود در این صنعت می باشد.
فروش خودرو در بورس کالا، مغلطه ای برای تغییر شکل گرانفروشی است.
موضوع اصلی این بود که دولت می گفت، خودروساز حق ندارد خودرو را به قیمت گران بفروشد ولی در این روش، خودروساز به قیمتی گرانتر از مبلغی که می خواست، شروع به فروش خودرو نمود!
بهانه فروش خودرو در بورس کالا
بهانه این بود که خودرو به مصرف کننده واقعی برسد.
مصرف کننده واقعی پول نقد ندارد و می بایست پولی را با هزار زحمت تهیه کند و چون معلوم نیست برنده در خرید شود این کار را نخواهد کرد.
اما دلال هم پول نقد دارد و هم می داند چه پیشنهاد قیمتی بدهد که برنده خرید شود.
دلال، کافیست با چند نفر صحبت کند و از کارت ملی آنها استفاده کند و دلال می داند چگونه از آشنایان خود استفاده کند و همچنین چگونه محکم کاری لازم را انجام دهد.
پس بهانه مصرف کننده واقعی، بهانه ای بیش نیست.
دولت می توانست خودرو ساز را مجبور نماید که همه خودرو ها را در قرعه کشی شرکت دهد و نه اینکه مقدار بسیار کم از تولیدات خود را در قرعه کشی شرکت دهد و بقیه را با قیمت بسیار گران بفروشد.
