انگلیس به کمک بقیه کشورهای غربی، از ابتدای قرن 20، طرحی را اجرا نمودند که به موجب آن کشور جعلی اسرائیل در سرزمین عثمانی که تحت اشغال ایشان بود.
انگلیس قسمتی از سرزمین فلسطین را به صهیونیست های افراطی و وحشی دادند و کم کم به وسعت ان افزودند.
سپس به آنها اسلحه دادند که با جنگ و قتل عام، مردم این سرزمین را کشته یا به مناطق یا کشورهای دیگر فراری دهند.
در سال 1948 طی قطعنامه 181 در مجمع عمومی سازمان ملل، و با فشار حکومتهای سرمایه داری وحشی غرب، فلسطین را تقسیم کردند و 55% را به اشغالگران دادند و 45% را برای فلسطینی ها باقی گذاشتند.
در سال 1967 طی قطعنامه 242 در مجمع عمومی سازمان ملل، و این بار هم با فشار حکومتهای سرمایه داری وحشی غرب، فلسطین را مجدد تقسیم نمودند و 78% را به اشغالگران دادند و تنها 22% را برای فلسطینی ها باقی گذاشتند.
هر بار که این توسعه اشغالگری با قتل عام های بسیار از فلسطینی ها و ملت های همسایه صورت می گرفت که می خواستند برای کم به فلسطینی ها وارد عمل شوند.
البته توجه داشته باشیم ملت فلسطین فقط با اشغالگران صهیونیست وارد جنگ نمی شدند. بلکه یک طرف ملت های عرب و یک یا دو حاکم ملی گرا مثل جمال عبدالناصر بودند و طرف دیگر جنگ، اشغالگران صهیونیست و کشورهای غربی با تمام توان و حکومتهای خائن برخی کشورهای عرب قرار داشتند که از پشت به جمال عبدالناصر خنجر می زدند.
هر انسانی که بویی از انسانیت برده باشد محال است این تقسیمها را بپذیرد و اجازه نمی دهد ذره ای از خاک فلسطین به اشغالگران کودک کش و جنایتکار داده شود.
البته در آینده ای نه چندان دور، همه صهیونیست ها از فلسطین فرار خواهند کرد و عده ای از آنها در خاک فلسطین به درک واصل خواهند گردید و همه ملتهای جهان نفرت خود را از صهیونیست ها ابراز خواهند نمود. بطوریکه صهیونیست ها همیشه در سرگردانی خواهند بود و این جزای ایشان است که ملت فلسطین را یک قرن سرگردان و بی خانمان نموده بودند.
