آیا خلقت از عدم بوجود آمده و نقطه ابتدا دارد؟
علت اختلاف نظر بین معتقدین به وجود خالق و منکرین آن، عدم فهم و تفاهم در ماهیت خالق و خلقت و موضوع زمان است.
اینکه معتقدین به وجود خالق، عنوان کنند که ابتدا هیچ چیز نبود و خداوند همه چیز را از عدم خلق کرد منکرین وجود خالق را به جبهه گیری وا می دارند. در صورتیکه این موضوع نیاز به روشنگری دارد.
تصور زمان برای قبل از وجود جهان هستی صحیح نیست زیرا زمان مستقل از ماده وجود ندارد ولی خلقت هایی که در جهان هستی صورت می گیرد مشکلی ندارند.
اینچنین نیست که محور زمان خارج از ماده و قبل از وجود ماده وجود داشته باشد تا بگوییم از این زمان، ماده بوجود آمد.
پس جهان هستی همواره وجود داشته و نمی توان زمانی را فرض نمود که هستی وجود نداشت بلکه می توان گفت هستی همواره در حال تحویل و تحول است. ممکن است جهانی در هم فرو رود و جهانی دیگر متولد شود.
با این تصور، تولد اولین انسان در هر جهان، تا آخر الزمان و فنای همه ی انسان ها و روز معاد و قیامت در آن جهان، قابلیت تفاهم بهتری خواهد داشت.
وجود حکمت و شعور فوق العاده در جهان تا وجود پاداش و مجازات:
ساختار جهان و وجود هماهنگی فوق العاده در آن، حکایت از وجود حکمت و شعور در جهان دارد.
این حکمت و شعور، بالاتر از شعور بشری می باشد.
کسانی که به وجود خالق اعتقاد ندارند اگر وجود این حکمت و شعور را بپذیرند و البته نمی توانند منکر وجود آنها باشند، مشترکات زیادی با معتقدین به وجود خالق خواهند داشت و راه برای تفاهم بیشتر بین ایشان هموارتر خواهد شد.
از مشترکات شروع کنیم:
شعور فوق العاده در جهان وجود دارد.
حکمتی در جهت تکامل در جهان حاکم است.
شعور و حکمت موجود در جهان، همه چیز موجود در جهان را در بر گرفته است.
شعور و حکمت موجود در جهان، همه چیز را قانون مند نموده است.
همانطور که فیزیک ماده و انرژی، تابع قوانین شعور و حکمت عالم است، فیزیک اخلاق و اعمال انسان نیز بعنوان جزئی از جهان هستی، تابع قوانین شعور و حکمت عالم است.
لذا عمل و عکس العمل، نه تنها در فیزیک اشیاء، بلکه در بعد فیزیک اخلاق نیز برقرار است.
لذا وجود پاداش و تنبیه برای اعمال خوب و بد، طبیعی خواهد بود. اینکه سیستم عملکرد پاداش و تنبیه چگونه است، می تواند مورد مناقشه معتقدین و منکرین خالق باشد و نه اصل وجود آنها.
